ZERWANIE ZARĘCZYN

W wyjątkowo przykrej chwili życia, jaką jest zerwanie zaręczyn, tylko delikatność i kurtuazja mogą złagodzić rany. Bez względu na przyczynę zerwania – nieporozumienie lub pojawienie się nowej miłości – osoba, która wycofuje się ze zobowiązań, powinna uczynić to taktownie, nie mówiąc o swych uczuciach do kogoś innego i starając się przez pewien czas unikać bolesnych spotkań.

Otoczenie dowiaduje się o całej sytuacji z krótkiej rozmowy telefonicznej lub listu: „Piotr i ja zwróciliśmy sobie wolność, uznaliśmy, że nasze zaręczyny były pomyłką, ale rozstajemy się w przyjaźni.” Szczegółowe wyjaśnienia są zbyteczne, można jedynie powiedzieć, że narzeczeni „nie pasowali do siebie”. Krewni i przyjaciele nie powinni dolewać oliwy do ognia, zadając niestosowne pytania, drążąc problem i powtarzając „a nie mówiłem…”, to bowiem jedynie irytuje, z pewnością zaś nie pomaga.

Pierścionek. Młoda kobieta powinna zwrócić byłemu narzeczonemu pierścionek zaręczynowy. Mężczyzna może poprosić ją, by zachowała go na znak szacunku i przyjaźni. Klejnot rodzinny należy bezwzględnie oddać. Były narzeczony musi jednak pamiętać, że ofiarowanie go innej kobiecie byłoby nietaktowne, jeśli zaś chce to uczynić, powinien zmienić oprawę kamienia. Trzeba również zwrócić prezenty otrzymane od przyjaciół.

Nie wypada, by eks-narzeczeni komentowali publicznie całe zajście, przedstawiając oczerniającą partnera wersję wydarzeń. Najlepiej zachować powściągliwość.

Zerwanie zaręczyn nie ma żadnych konsekwencji prawnych, w świetle prawa zobowiązania tego rodzaju nie są wiążące.

Kolejnych zaręczyn nie ogłasza się przed upływem kilku miesięcy.

Zaręczyny wdowca i rozwodnika. Jeżeli jedna z osób pragnących zawrzeć małżeństwo ma za sobą rozwód, druga zaś owdowiała, nie ogłasza się zaręczyn i nie wydaje się z ich powodu przyjęcia. Zawiadomienia i przyjęcie wiążą się wówczas bezpośrednio ze ślubem.